“Ik vond hen spannend en zij mij ook”

Een van onze bouwreizigers is Edith Balke. In april 2019 was ze op bouwreis in Malawi. Daar kwamen twee wensen uit: vrijwilligerswerk doen in een ver land en iets voor iemand anders betekenen. Voorafgaand aan de reis haalde Edith meer dan € 3.000 aan sponsorgeld op bij collega’s, klanten, vrienden en kennissen.

Met haar 26 jaar is Edith een van onze jongere bouwreizigers. Haar collega bij bouwbedrijf Dura Vermeer organiseerde als bouwreisbegeleider een eigen reis en zag het wel zitten als Edith een van de deelnemers zou worden. Edith wilde graag mee met haar collega, die haar bleef bestoken met prachtige verhalen van zijn eerdere bouwreizen, maar ze vond het best lastig om in haar eentje mee te gaan met allemaal mensen die ze niet kende. Toch ging ze mee, omdat ze zich realiseerde dat het goed zou zijn voor haar eigen ontwikkeling.

Donaties werven

Zo’n 100 donateurs hebben de jonge bouwkundige uiteindelijk geholpen om de reis mogelijk te maken en nog een flink extra bedrag voor Habitat bij te dragen. Dat was eigenlijk helemaal niet zo moeilijk volgens Edith: “ik heb gewoon iedereen benaderd: collega’s, makelaars waar ik mee werk, vrienden. Ik merkte ook dat veel mensen het weer doorvertelden aan anderen. Zo kreeg ik bijvoorbeeld een bedrag van het schildersbedrijf uit mijn dorp.”

Kippenvel

Het was de eerste keer dat Edith naar Afrika reisde en dat vond ze heel bijzonder. Vooral toen de groep op de eerste bouwdag met de bus naar de bouwlocatie reed. “De weg werd steeds smaller. Uiteindelijk was het niet meer dan een hobbelig zandpaadje. Er waren onderweg al heel veel kinderen die naar ons toe kwamen rennen. Opeens zagen we een hele groep kinderen in de verte en hoorden we mensen zingen. Dat waren de mensen uit het dorp waar we aan het werk gingen. Ik kreeg er gewoon kippenvel van.“

Naast het bouwen was er ook veel tijd om te spelen met de kinderen. “Het was schoolvakantie dus er waren heel veel kinderen in het dorp. Ik vond de kinderen in het begin best wel spannend en zij mij ook, merkte ik.” Met haar lange blonde haar zag Edith er heel anders uit dan de kinderen gewend waren. Maar toen ze samen spelletjes gingen doen was het ijs snel gebroken. “Ze deden een spel met een wiel en een stok eraan maar ik heb vooral meegedaan aan touwtje springen.”

Toen de groep bouwreizigers in hun pauze een wandelingetje door het dorp maakte, werd duidelijk hoe hard nodig het werk van Habitat is. “Sommige muren van de huizen waren zo slecht dat je gewoon de ruimte inkeek waar ze liggen te slapen.”

Het viel Edith op dat er vooral vrouwen en kinderen in het dorp waren. “De mannen waren de hort op, of misschien wel overleden, net als de man van de mevrouw waar wij het huis voor bouwden. Ook een van haar kinderen was al overleden en zelf had ze hiv. Ze had een miskraam gekregen en was daar nog steeds zo ziek van dat ze niet kon lopen, maar soms lukte het ons om een lach op haar gezicht te toveren.“

Woordenlijst op de wc-deur

Tijdens de bouw werd het Nederlandse team geholpen door jongens uit de buurt die ervaring hadden met bouwen. Sommigen waren als bouwvakker in dienst van Habitat, anderen hielpen mee omdat ze het leuk vonden. “Ik probeerde om een beetje met ze te praten. Met wat Engels en de hulp van het lijstje woorden dat op de wc-deur hing ging dat best.” Zo kwam Edith erachter dat een van de jonge bouwvakkers elke dag anderhalf uur moest fietsen om op de bouwplaats te komen. “Hij was heel trots op zijn fiets, die hij me speciaal ging laten zien.”
Het was heet, de steigers waren best gammel en metselen is een precisiewerkje, maar het hoogste punt van het huis is gehaald en het dak zit erop. “We hebben best hard gewerkt, maar het geeft zoveel voldoening. En ik kan toch niet stilzitten, dus dat harde werken was helemaal niet erg.”

Nog veel intenser dan ik dacht

Eenmaal thuis vertelt Edith aan iedereen die het maar horen wil over haar reis. “Wat ik tegen iedereen zeg is dat het nog veel intenser was dan ik dacht. En wat me opviel is dat de mensen zo blij zijn terwijl ze helemaal niks hebben. Terwijl wij om elk dingetje zeuren.” Dit heeft Edith wel aan het denken gezet. “Als ik nu ergens boos over ben denk ik wel snel: stel je niet zo aan.”

Meer lezen over de belevenissen van het team in Malawi?
Bekijk hier het blog op de teampagina