Eindelijk een veilige plek voor Ramlakshmi en haar kleinkinderen

Een goed huis is zoveel meer dan vier muren en een dak. Het beschermt je bij heftig weer en tegen gevaar. Voor Ramlakshmi (63) in Nepal was een huis nooit meer dan een tijdelijke schuilplaats. Haar woonsituatie bracht haar veel verdriet. Nu, voor het eerst in haar leven, krijgt ze de basis waar ze altijd van heeft gedroomd: een stevig Habitathuis op eigen land. In haar eigen woorden vertelt Ramlakshmi over haar leven vol tegenslagen en laat ze zien hoe belangrijk een veilig thuis is voor een beter leven.

 

Mijn naam is Ramlakshmi, ik ben 63 jaar oud en woon samen met mijn twee kleindochters in een klein huisje in Udayapur, Nepal. Hier in de buurt wonen ongeveer zeven of acht gezinnen van de Vishwakarma-gemeenschap.

In 1983 trouwde ik met mijn man. Hij was een vakman, die huizen bouwde en landbouwwerk deed. Hij nam elke klus aan die hij kon vinden, zodat we rond konden komen. Maar we hadden zelf geen huis of land, dus moesten we steeds weer verhuizen. In de loop der jaren woonden we op wel acht of negen verschillende plekken, telkens maar zes maanden tot een jaar. We bouwden kleine hutjes om in te wonen, maar hadden geen stabiele plek of genoeg te eten. Het was een leven vol ellende.

Tragisch verlies
Van mijn acht kinderen zijn er nu nog vijf in leven. Drie van mijn kinderen kwamen om bij een tragische huisbrand. Terwijl ik hout sprokkelde in het bos, vatte ons rieten huisje vlam. Mijn zoontjes van 2,5 en 5 jaar en mijn dochtertje van 4 maanden kwamen hierbij om. Alleen mijn oudste zoon overleefde, omdat hij met mij in het bos was. Ik verloor mijn kinderen omdat we geen veilig huis hadden. Het is een pijn die ik altijd met me meedraag.

Later hoorde ik over een nieuwe nederzetting waar mijn familie naartoe was verhuisd. Ik ging bij hen wonen op een stuk land dat niet officieel van ons was. We bouwden opnieuw een klein huisje, maar deze keer bedekten we de muren met modder om het brandgevaar te verkleinen. Het huis had twee kamers: in de ene kookten we, in de andere sliepen we allemaal samen. Maar het was in slechte staat: het lekte als het regende en als het stormde, waaide het dak bijna weg.

In de jaren daarna kreeg ik nog drie zonen en een dochter. Helaas overleed mijn man toen de kinderen nog klein waren. Vanaf dat moment stond ik er alleen voor. Ik onderhield mijn kinderen door te werken als dagloner. Maar er was geen geld om ze naar school te sturen. Inmiddels zijn ze allemaal volwassen en getrouwd. Ik zorg momenteel voor mijn twee kleindochters, de dochters van mijn middelste zoon. De oudste is zeven, de jongste vijf. Er is niemand die voor mij zorgt – iedereen heeft zijn eigen leven en problemen.

 

Dagelijks worstelen om te overleven
Ik werk nog steeds in het dorp om rond te komen. Ik help mensen door gras te snijden of de afwas te doen, en probeer tegelijkertijd mijn kleindochters groot te brengen. Mijn pensioen is nauwelijks genoeg om mijn schulden af te lossen. Ik koop meestal zout, olie en kruiden op krediet, en zodra mijn pensioen binnenkomt, moet ik die afbetalen. Wanneer ze kunnen, geven mijn schoondochters ons wat vlees. Soms hebben we niks te eten, en bedel ik om rijst of meel. Mensen geven ons af en toe ook kleding. Iemand geeft een blouse, iemand anders een sari. Zo kom ik de dagen door, maar het is erg zwaar, vooral in de koude wintermaanden.

Eindelijk een veilige plek
Ik ben ontzettend dankbaar dat Habitat nu een veilig bamboehuis voor ons bouwt. Het huis heeft een keuken en twee grote kamers, en wordt gebouwd op een verhoging om slangen en ander ongedierte buiten te houden. We krijgen ook schoon water en een eigen toilet! Maar het mooiste is dat het op ons eigen land wordt gebouwd, wat betekent dat we er niet meer uitgezet kunnen worden. Dit geeft me rust, want ik weet dat mijn kleindochters nu een veilige plek hebben om op te groeien, zelfs als ik er op een dag niet meer ben.

Lees meer over onze bouwprojecten in Nepal >>